İçimde büyüyen bu boşluk da ne? Kulaklarımda çınlayan bu çığlık? Aklım köşeye sıkışmış yapayalnız ve aciz. Aciz ne kelime, ızdırap içinde!

İlk adımı atmak hep kolaydı; ikincisi cesaret ister. Daha dün yanımdakiler şimdi ufukta. Ufuk daha bir puslu. Artık ufku göremez oldum. Beni geri çeken bu el de kimin?

Zihnim bulanık, beynim uyuşuk! Kaçmak mı? Kimden? Nereye? Yalnızlığa mı? Kaçmak neye yarar? Yalnızlık sadece geçici bir huzur veriyor. Huzur aradığımı da kim söyledi? İnsan, huzuru ancak mezarda buluyor!