Zaman, anlık 'discrete' noktalardan oluşan sürekli bir vehim. Kafamıza kazınan hatıralar bu noktaların izdüşümü. Hayalimde belli belirsiz, siyah beyaz, yer yer renkli kareler. En renkli olanlar hala canlı, hala taze, hala aynı hissi veriyorlar.

Yine aynı noktadayım; hayatımın bir başka dönüm noktası. Yani karar verme vakti. En zorunu hatırlıyorum ve hala içimde aynı his: Karanlık bir sokakta, cılız bir ışığın peşine düşmüştüm. Şimdi o ışığın yanındayım. Ancak, meşaleyi alıp gideceğim yolu seçme sancısı var içimde. Kararımı verdim. Şimdi de bilinmeyenin korkusu içimi sarıyor. Galiba insan önce bilmediğinden korkar. Korkusunu yendiğinde öğrenmeye başlar. Hep böyle olmamış mıydı? Önce korku, sonra merak, ardından hayret ve garip bir heyecan. Ve nihayet yürüme süreci…

Evet, adım atma vakti geldi. Sokağın başında yeterince bekledim! İçimde, tuttuğum ışıkla bu sokağı aydınlatma arzusu. Ve bu yolun beni götüreceği diyarlar…